Wat kan het leven soms anders lopen..

Ik schrijf jullie nu een bericht vanuit Amsterdam, waar ik weer mag verblijven bij mijn lieve vrienden Lies en Mimi.

Ik zal bij het begin beginnen. Nadat ik was aangekomen in Kenia, bij Kidscare, ben ik meteen de eerste dag al aan de slag gegaan. Wat een mooie plek om te werken en wat een fijn team en wat een ongelooflijke lieve mensen. Ik zal in het heel kort vertellen waar ik mee bezig was. Kidscare werkt op 6 verschillende locaties een paar uur onder Mombasa. Deze locaties bestaan uit allemaal kleine dorpjes. Twee jaar geleden heeft KidsCare besloten ook iets te gaan betekenen voor kinderen met een beperking die in deze locaties wonen. Iets heel nieuws, want voorheen was er nog nooit iets gedaan voor deze doelgroep. Kidscare bracht deze kinderen ‘in het licht’. Het team van sociaal werkers bezoeken de kinderen thuis en uiteindelijk is het doel dat ze een samen met de mensen die voor de kinderen zorgen een zorgplan opstellen, zodat er op deze manier iets gedaan kan worden voor deze kinderen en hun positie vooruit gaat.

Ik mocht het team begeleiden met andere en het was fantastisch. Samen met een Nederlandse vrijwilligers, Marlies hebben we zoveel kunnen doen. En mijn kennis kwam zo te pas. Het was zo bijzonder om te zien hoeveel ik heb geleerd in de afgelopen jaren. Indonesië, Nederland en India, alles kwam samen.

Ik had elke dag contact met India en ook daar ging alles met de vrijwilligers en Shobha heel goed.
Ik genoot van het contact met de Keniase mensen, maar ik genoot vooral van mijn nieuwe functie.

Na 2 weken kwam Gerard, de oprichter van Kidscare uit Nederland. Ik voelde mij die eerste avond al iets minder sterk, maar ik dacht; ach dat zijn vast de zenuwen omdat je graag wilt laten zien wat je allemaal hebt gedaan! Ik kreeg diarree, wat ik natuurlijk gewend ben, en heb daar niet zoveel aandacht aan besteed. Ik had heel veel last van mijn rug, maarja, ik zit opeens veel meer dan normaal en we hadden net een lange tocht naar Mombasa gemaakt. Ik bleef hardlopen en mijn oefeningen doen, maar werd wel steeds vermoeider en raakte iets van mijn energie kwijt.
En toen begon het…op donderdag, vandaag 2 weken geleden, kreeg ik opeens koorts. Ik wilde niemand ongerust maken en heb het stilletjes tegen mijn collega gezegd; Die heeft mij meegenomen naar een heel klein ziekenhuisje en daar werd ik getest: niets aan de hand, ook geen koorts en vast voedselvergiftiging (dat was mijn eigen conclusie). Antibiotica mee en weer door..Vrijdag was een belangrijke dag om te werken en ik zette alles op alles. Maar na de lunch ben ik toch maar gaan liggen, want ik kon niet meer. Uit eindelijk hebben ze besloten mij toch naar een beter ziekenhuis te brengen. Iedereen in Kidscare was zo met mij begaan en ik werd zo goed verzorgd, maar ik moest naar het ziekenhuis; arts gezien; en de conclusie was 90 % tyfus. Ik dacht, dat heb ik al ooit gehad en dat kan ik wel aan. Weer antibiotica en het zou beter gaan…Maar wat een nacht. De koorts blijf maar stijgen en ik kon op het laatst niet meer. De volgende dag weer terug naar het ziekenhuis en daar werd ik uit eindelijk voor zowel malaria als dengue positief getest, hoe krijg je het voor elkaar! Ik zou heel snel beter worden, vertelde de arts mij. De rugpijn was de uitdroging en ik werd aan het infuus gelegd; zoveel mogelijk vocht moest ik binnen krijgen..Vanaf zaterdag is alles voor mij minder helder, ik werd eigenlijk steeds zieker. Gelukkig besloten mijn moeder en zusje zondag het vliegtuig te nemen en zij waren er maandagochtend..Ze mochten samen met Marlies, meteen bloed geven, want het ging met mij steeds slechter.
Zo slecht dat ik dinsdagochtend halsoverkop verplaatst moest worden naar een beter ziekenhuis in Nairobi, er zat namelijk heel veel vocht in mijn longen, waardoor ik niet meer kon ademen.. Wat was ik blij dat Jannek en mijn moeder er waren, ze hebben het samen zo goed gedaan. Ik mocht met de flying docters mee, daarna in de ambulance en zo kwamen we aan in Nairobi. Jannek moest helaas een dag later komen, maar had alles geregeld voor mijn moeder. Echt zo fantastisch. Ik heb uiteindelijk bijna een week in het ziekenhuis gelegen en het ging na vrijdag eindelijk beter. Ik besloot toen echt dat het genoeg was geweest en gaf mij over..Mijn moeder en Jannek waren er elke dag en ik mocht zondag eindelijk naar het hotel om bij te komen..Wat een verademing. En wat was ik blij om bij Jannek en mijn moeder te zijn (en weg van het ziekenhuis eten).

Op dinsdagavond mocht ik eindelijk vliegen, niet naar India..ik mag eerst hier in Nederland herstellen, want mijn lichaam heeft het echt zwaar gehad. Maar ik ben er weer! En stapje voor stapje zal het beter gaan.

En als ik weer helemaal de oude ben, vlieg ik weer terug naar de kinderen in India. Kenia is nog niet klaar, het was stomme pech, maar ik heb het er zo goed gehad en ik vond het werken fantastisch. Laat de projecten in Afrika maar komen, wat een fijne plek. Maar ik zal voorzichter zijn en het anders aanpakken, dat heb ik nu wel geleerd.

Wat ben ik dankbaar dat ik het zo goed heb gehad bij Kidscare, de zorg van alle mensen was echt heel bijzonder. Maar ook Shobha en de kinderen in India leefde elke dag met mij mee en iedereen in Nederland. Dank jullie wel..
En mijn moeder en Jannek, waren echt fantastisch, de combi met zijn 3tjes was zo goed. Al met al een hele bijzondere ervaring (niet voor herhaling vatbaar!). Er zijn bij mij heel wat dingen doorbroken; een nieuwe weg, het klinkt misschien gek, maar ik ga de wereld niet meer redden. Ik ga het vanaf nu anders doen..

Maar..eerst herstellen en dat ga ik nu doen. Rust, slapen en genieten van familie en vrienden.

Volgende bericht weer uit Koni, waar het gelukkig nu ook heel goed gaat..

Liefs Maart