Japthi

20 mei 2014 | Door: maartje

427 11 Kundapura Railway Station, India
a A
Mooi stukje tekst

Vanuit een ongelooflijk warm India een klein berichtje van mij. De groep is klein (er zijn er nog veel thuis vanwege de vakantie), maar wat een liefde en wat een warmte krijg je van die kleintjes. De jongens gaan nu echt goed met elkaar om, zitten elkaar af en toe helemaal in de haren, maar dat hoort bij. Genieten is het, ondanks de hitte. Ze kunnen nu ook bijna allemaal fietsen (we zijn nu met Pavan bezig, als dat gaat lukken is het echt een mijlpaal!), wordt vervolgd.

Heidi, die afgelopen augustus bij ons was, heeft een mooi stukje geschreven over Leespraat en Koni, dat wil ik graag met jullie delen, zie hieronder.

Geniet van de foto’s van de kinderen,

Liefs Maart

‘Ondertussen in India…

Vorige zomer is Maartje, die al 7 jaar een kindertehuis runt in India, begonnen met Leespraat. In het tehuis wonen kinderen en een paar jong volwassenen met alle mogelijke handicaps. Het ene kind is wees, het ander verstoten. Sommige kinderen hebben nog wel een thuis, maar meestal met ouders die hen weinig zien of weinig van ze begrijpen.
Vanuit vaak schrijnende situaties komen de kinderen naar het tehuis. Na jaren hard werken, vechten tegen de gevestigde orde, is er een mooi, schoon en liefdevol tehuis ontstaan. Maartje wil echter meer dan alleen een veilig huis. Deze kinderen hebben recht op ontwikkeling!

Om de kinderen te helpen in de communicatie, immers cruciaal voor hun functioneren, is ze gestart met Leespraat. Inmiddels werkt ze met 8 van haar kinderen dagelijks met Leespraat, in individuele sessies. Nu, een klein jaar verder, lijken de stappen voor haar zo klein. Maar het werk wat verzet is, is immens.

Gowri, die alle letters kende, maar daar niets mee kon en zo graag wou. Inmiddels leest ze tientallen woorden en maken ze samen zinnen en teksten.

Chitra, die geen woord sprak, spreekt nu vaker woorden uit, beter gearticuleerd. Stap voor stap leert ze m.b.v. geschreven taal te communiceren in gesproken taal.

Saurap werkt nog met het drempel programma. Hij heeft een stuk Early Intervention gemist, waaraan eerst gewerkt moet worden. Daarbij maakt ze gebruik van geschreven taal, met name om zijn interesse op te wekken.

Voor Guru lijkt het bijna te laat. Een pittige jongen, die niet geleerd heeft zichzelf uit te drukken middels taal. Met onaanvaardbaar gedrag maakt hij zijn misgenoegen duidelijk en is nauwelijks meer te handhaven in de groep.

Amar kwam pas sinds een paar weken in het tehuis, helemaal verwilderd. Hij praat niet, trekt alles kapot, duwt, slaat en kan niet met andere kinderen alleen zijn. De ouders wisten niet hoe ze met Amar moesten omgaan. Amar zoekt graag het contact met andere kinderen, bedoelt het goed, maar is nog niet in staat dit met positief gedrag kenbaar te maken. Maartje is direct met Leespraat met hem gestart en hij heeft veel interesse. Amar is visueel ingesteld en volgens Maartje is Leespraat dé manier voor hem om tot communicatie te komen.

Elk individueel kind heeft zoveel mogelijkheden, maar er zijn kundige handen en tijd tekort. Harde keuzes zijn onvermijdelijk. Om de kinderen werkelijk vooruit te helpen, maatwerk te leveren, is Maartje één op één met de kinderen gaan werken. Met als gevolg dat de groepsactiviteiten door tijdelijke vrijwilligers en lokale mensen wordt gedaan, die de materie onvoldoende begrijpen. Daardoor is de transfer naar het dagelijkse leven weer lastig te implementeren.

Maartje vecht als een tijger voor elk kind. En soms is er wanhoop en teleurstelling. Er is zoveel mogelijk, wanneer er voldoende tijd en ruimte was, voor elk kind. Dagelijks worden er ‘brandjes geblust’. Nieuwe, tijdelijke, vrijwilligers geven soms onrust bij de kinderen. Ieder doet het op eigen wijze. Lokale helper vrouwen, die ’s avonds en ’s nachts bij de kinderen horen te zijn, zijn er soms niet, waardoor Maartje er zelf blijft slapen. Er zijn taal problemen. Maartje spreekt de lokale taal, maar geschreven en gesproken taal zijn niet hetzelfde zoals in Nederland. En dan wordt de puzzel lastig en is het voor haar moeilijk de juiste taal boven water te krijgen. Tussendoor wordt er tevens Engels en Nederlands gesproken. Kinderen komen van oorsprong uit verschillende delen van India, met elk hun eigen lokale taal. De Indiase cultuur brengt met zich mee, dat er nogal andere gedachten zijn over deze kinderen, dan wat wij vanuit Nederland kennen. De samenleving is extreem, corrupt en heftig.

Vorig jaar ben ik kort in India geweest om Maartje te ondersteunen bij het opzetten van Leespraat bij de kinderen. Inmiddels hebben zowel Hedianne Bosch als ik regelmatig contact met haar, en proberen we te ondersteunen waar mogelijk.

Onlangs was ze even hier, en hebben we het werk met haar kinderen doorgenomen. Ik was enorm onder de indruk van de sprongen die Maartje zelf en de kinderen gemaakt hebben. Voor haar was het te weinig, er kan zoveel meer.

Het brengt je even terug op aarde, wanneer we bekijken hoeveel werk we het soms vinden het rondom één kind goed voor elkaar te krijgen. Maar wanneer je dit toch even afzet tegen het werken met al deze verschillende kinderen, die allen tóch vooruitgaan, in een andere taal, in een beslist niet mee werkende cultuur, met kinderen die veelal een heftige start in hun leven hebben meegemaakt, waar slaan de meest gebruikte manier is om kinderen te corrigeren, dan leven wij met onze kinderen in een positieve welvarende luxe.

Alle lof voor Maartje en haar kinderen, en het prachtige tehuis!

Voor wie meer wil lezen: http://www.japthi.nl/

Door: Heidi van Ginkel’