Door: maartje

Blijf op de hoogte en volg maartje

25 November 2023 | Amsterdam

Een bijzonder verhaal.

Toen ik in 2020 na Covid terugvloog naar India, wist ik dat alles anders zou zijn.

Op de dag dat India in maart 2019 aankondigde dat niemand meer mocht reizen vanwege Covid, brak er volledige paniek uit bij ons in Koni.

Ik was op dat moment in Nederland. Shobha en haar staff konden namelijk niet alle ouders zo snel bereiken. En sommige ouders, wilden hun kind helemaal niet komen ophalen en namen de telefoon dan ook niet op. Een van deze kinderen was Divya.

De andere kinderen konden uiteindelijk binnen 2 dagen worden ondergebracht bij hun familie. Maar de vader van Divya, hebben we nooit kunnen bereiken. We hadden dit ook wel ergens verwacht, want deze man had al 11 jaar niets meer van zich laten horen. Uiteindelijk hebben we als laatst mogelijke optie Divya in een taxi geplaatst en de taxichauffeur heeft haar afgegeven op het politiebureau in de buurt van haar vader. Daarna hebben nooit meer iets van Divya gehoord.

Pavan en Kishor waren in de begin jaren de kinderen die het meest aan mij gehecht waren en ik aan hen. Zij hadden heel veel Liefde nodig gezien de situatie wat zij allemaal meegemaakt hadden met Kutti, de headmaster. Bijzondere kinderen, met een mooie ziel. We weten dat Kishor in 2018 is overleden. Pavan is in 2019 vlak na mijn “koe ongeluk” meegenomen door zijn ouders die hem na 15 jaar eindelijk kwamen opzoeken (op verzoek van Shobha). Pavan kende zijn ouders amper en zijn ouders kenden Pavan al helemaal niet. Pavans’ ouders raakten in conflict met Shobha( ze wilde Pavan niet meenemen om hem te laten registeren) en ik heb Pavan daarna nooit meer gezien. Ook konden we hem niet meer bereiken: ouders hadden een ander telefoonnummer.

Tijdens Covid had ik een ding aan mijzelf beloofd en dat was dat ik Pavan zou gaan zoeken om afscheid van hem te nemen. Ik had geen afscheid van Kishor kunnen nemen en ik wilde dit niet nog eens meemaken.

Maar ik wist niet waar ik moest zoeken.

Sommigen van jullie weten dat ik ook een medium ben. In een van de lessen bij een collega kwam de energie van Pavan door, of althans zo leek het. De bewijzen die mijn collega doorgaf klopten allemaal bij Pavan en mijn hart brak. Zou Pavan dan na al die tijd zijn overleden, was ik dan te laat? Ik liet het even bezinken. Hij zou vast nog wel een keer langs komen in een van de lessen. En ja. Pavan kwam weer door. Steeds weer met dezelfde beschrijvingen die allemaal klopten bij hem. Niet iedereen kon direct voelen of Pavan al overleden was. Voor enkelen voelden hij heel licht aan, maar intens dankbaar naar mij toe. En hij gaf aan dat ik niet meer naar hem hoefde te zoeken, hij was goed zo. Pff. Opnieuw werd ik geraakt. Ergens was ik natuurlijk heel dankbaar voor zijn Blessings naar mij toe, maar ik wilde ook heel graag bevestiging hebben of hij nog leefde.

Afgelopen week, kwam hij weer door, maar dit keer wees hij ook naar een kind dat ingebakend lag in doeken. Ik begreep maar niet wat hij bedoelde. Ook mijn collega begreep de boodschap van Pavan niet.

Dinsdagnacht kon ik niet slapen. Ik moest het weten. Ik zocht in de oude boeken van Japthi naar zijn gegevens. Rara welk boek nam ik mee naar boven…. het boek van Divya, waar ik pas veel later achter kwam. Maar ik kon niets vinden, alleen een adres. Ook zocht ik naar filmpjes op de laptop naar Pavan, maar ik kreeg alleen maar filmpjes met Divya erop en op een filmpje kwam Pavan, maar met het T-shirtje van Divya aan…Nog snapte ik de boodschappen niet. Ik belde met Carlijn en vertelde haar over Pavan waar ik verdrietig over was, maar ik zei ook tegen haar; ergens voelt het alsof ik niet kan rouwen. Het lukt niet. Op woensdagochtend ben ik op google map (in de satelliet vorm) gaan zoeken naar de plek waar Pavan’s ouders zouden wonen. Je kan met Google map alle huizen zien. Ik zocht straat na straat af, op zoek naar kleine winkeltjes met een telefoonnummer op de muur. Sinds kort kunnen we hier met de telefoon betalen en de meeste winkeltjes hebben nu een telnr op de muur geschreven. Dus ik ging aan de slag en belde al deze mensen op in de hoop dat zij de moeder of vader van Pavan kenden. Op een gegeven moment zei ik echt in de lucht; Pavan als je wilt dat ik je vind, help mij dan. Een half uur later had ik zijn moeder aan de lijn. Pavan leefde en was ok. Ze had vaak aan mij gedacht en was mij intens dankbaar voor wat ik voor Pavan had gedaan. De cirkel was rond. Ik had Pavan gevonden en het voelde goed.

Maar nu wist ik diep van binnen ook wat ik nog meer moest doen. Pavan was niet voor niets al die keren doorgekomen: Ik moest opzoek naar Divya. Ik heb Shobha en Chetana ingelicht over wat er was gebeurd. Shobha en Chetena zijn op zoek gegaan naar het telefoonnummer van Divya haar vader.

Divya kwam bij ons toen ze 4 jaar was. Een prachtig druk en enthousiast meisje met klompvoetjes. Totaal verwaarloosd door haar vader (moeder was bij haar geboorte overleden), maar ze bloeide al snel op tot het meisje waar iedereen dol op was. Na een paar maanden kreeg Divya een status epilepticus in Japthi. Liesbeth was er toen ook. Er was paniek. Divya stopte met ademen en stikte in haar eten, maar de aanval bleef maar doorgaan. Geen arts wilde komen. Uiteindelijk hebben we een auto aangehouden en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Divya raakte in een coma en is daar nooit meer geheel uitgekomen. Ze leefde in haar eigen wereld en kon zo goed als geen contact meer maken. We hebben 12 jaar voor haar gezorgd en vooral de helper vrouwen die haar elke dag voedden ben ik dankbaar. Want Divya eten geven was niet makkelijk en kostte tijd en moeite.

Toen Shobha uiteindelijk Divya’s vader aan de lijn had, vertelde hij dat hij niemand kende met de naam Divya. Shobha gaf het gelukkig niet op. Ze kreeg de stiefmoeder aan de lijn. Zij vertelde dat Divya al 2 jaar geleden overleden was, omdat ze haar niet konden voedden. Dus kort nadat ze bij haar vader terecht-kwam is ze overleden.

Lieve Divya. Wat een leven heb jij gehad.

Ik ben Pavan heel dankbaar dat hij mij naar Divya heeft gebracht. En ik weet dat ze nu eindelijk rust heeft, ze is vrij. Ook Divya komt nu door en ook zij is mij ontzettend dankbaar.

Ik vind het prachtig hoe de spirits werken, althans zo zie ik het.

Pavan heeft mij rust gebracht: ik hoef niet meer te zoeken naar hem en ik hoef niet meer te zoeken naar Divya. Ze hebben beiden een goede plek gekregen.

‘ Mijn leven

Ik was al lang niet meer op aarde,

Toen de bliksem mij kwam halen.

Mijn woorden en gebaren

leken blindelings langs hun heen te varen.

Ze probeerden met man en macht mij te redden en adem te geven,

maar ik had al lang besloten op een andere manier verder te leven.

Ik vertrok naar de wereld waar Liefde de baas is over land en zee

hier leef ik voort oneindig en tevree.

Dankbaar voor wat het leven mij heeft gebracht,

Mag ik nu Liefde doorgeven aan diegene die het het minst verwacht.’

Divya

Liefs Maartje