Japthi

Wat een week en hij is nog niet eens afgelopen.

Na een jaar lang problemen met bloedingen en infecties hebben we uiteindelijk toch maar besloten Chitra (down syndroom) te laten opereren aan haar baarmoeder; een hysterectomie. Het ging allemaal heel snel en dinsdag werd ze al opgenomen. Nou is Chitra een geval apart, ze gaat één keer per jaar voor 2 dagen naar huis en de rest van het jaar ziet ze niemand van de familie.

Ze is de oudste, de moeilijkste en de eigenwijste van het stel. Als je haar maar met rust laat is er niets aan de hand, maar wil je iets van haar dan krijg je problemen en niet zon’n kleine ook. Haar moeder kwam woensdag ochtend, maar al snel bleek dat moeder en dochter niet goed samen gaan. Chitra is bij haar moeder nog moeilijker dan moeilijk. Haar moeder begrijpt Chitra niet en doet precies wat Chitra niet wilt.Nu ik heb gezien hoe de relatie is, snap ik wel waarom Chitra bij ons is,daarnaast is moeder alleen, gelukkig is er wel liefde tussen die 2 en dat was fijn om te zien. De enige naar wie Chitra luistert zijn Shobha en ik.

Ik heb Chitra zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat er allemaal ging gebeuren, maar of ze het echt begreep…We hadden een goed ziekenhuis uitgekozen, althans dat dachten we. Ik zit nog te bedenken of ik jullie zal vertellen over wat ik allemaal heb gezien de afgelopen dagen en heb meegemaakt op de intensive care. Maar het valt niet uit te leggen of te bevatten. Alles, werkelijk alles wat bij je opkomt van een Indiaas ziekenhuis is waar. Een dingetje dan, want dat gebeurde vanochtend; de arts (die de operatie heeft uitgevoerd ) verschoonde vanochtend de wond met haar handtas nog om, op de intensive care.

Gelukkig is de operatie heel goed gegaan.3 Uur na de operatie zat Chitra al rechtop in haar bed. In de nacht heeft ze haar infuus en clysma eruit getrokken en toen ik ’s ochtens aankwam was ze vastgebonden met handen en voeten. Heel zielig. Gelukkig vanaf het moment dat ik er was ging het goed en werd ze rustig. We zijn nu 2 dagen verder en ik zit naast haar bij haar op het bed. Ze wil alles eten en alleen maar douche wat ze 10 dagen niet mag. Het zal nog wat worden deze dagen. Haar moeder en broer hebben weinig geld, maar de broer wilde graag mee betalen aan de operatie en heeft vrienden en familie om een donatie gevraagd op deze manier betalen ze toch een stukje mee, zo gaat dat hier.

En sinds vorige week zorg ik ’s avonds ook voor Malika, een gehandicapte zwerfster en een heel lief verwarrend mensje. We zijn nu opzoek naar een plek voor haar, want het leven hier op straat is zwaar.

Ik zou eigenlijk vanavond naar Hampi gaan om Katja op te zoeken, maar dat idee hebben we moeten laten varen. Gelukkig komt ze nu hierheen. Volgende week een paar dagen rust, maar het voelt alsof ik een weken vakantie nodig heb. Woensdag spannend want dan hoor ik of ik mijn visum kan verlengen voor 6mnd. Zo niet dan moet ik naar huis en daar wil ik liever niet aan denken. Wel aan thuis, maar niet aan de ambassade.

Liefs Maart