Japthi

rust

Dag lieve mensen,

Het gaat goed in huize Koni. We hebben een hele fijne groep, de kinderen gaan goed met elkaar om en iedereen heeft zijn plekje kunnen vinden. Ook Divya en Suhan ( beide zwaar gehandicapt ) krijgen meer ruimte en worden opgenomen in de groep. Zo wordt Divya nu dagelijks gemasseerd door Vidhya (die haar handen hierdoor weer versterkt) en Suhan krijgt sensomotorische therapie van de ergotherapeut die nu bij ons aan het werk is.

Het is fijn om even ‘rust’ te hebben. Ik kan mij hierdoor meer concentreren op wat er is. En er is veel. Natuurlijk ben ik nooit klaar, maar ik ben blij met hoe we het nu doen. Omdat er nu rust is, heeft dat een positief echt op iedereen. Natuurlijk blijft er de cultuur kloof, een mooi voorbeeld: hoe dikker de kinderen, hoe gezonder ze hier volgens de mensen zijn. Ik probeer juist al jaren het suiker gehalte naar beneden te halen. En Gowri, Chitra en Saurap mogen van mij meer fruit en minder ‘sweets’ eten, want vooral de meisjes, passen niet meer in hun kleren van vorig jaar! Gelukkig hebben we een hometrainer gekregen van de logopediste die bij ons aan het werk zijn geweest en daar mogen de meisjes straks goed op bewegen!

Dat wij dankbaar mogen zijn, met wat we hebben, bleek vorige week weer. Ik ben toen samen met Shobha opzoek gegaan naar een meisje, wat ergens in Noord Karnataka zat ‘opgesloten’ in een tehuis wat niet goed voor haar zou zijn, vanwege haar handicap. Het tehuis wordt gerund door de Staat, maar wat een armoede. Wat mij vooral bij is gebleven zijn de trieste blikken van al die kinderen die daar op de grond zaten; 62 kleintjes, in vieze kleding, allemaal met een snotneus en allemaal een lege blik in hun ogen. Boven lagen 4 baby’s. Elk kind kan geadopteerd worden, en daar krijgt men heel veel geld voor. Maar dat het geld niet naar de kinderen gaat, was duidelijk. We werden met argwaan ontvangen en naar behandeld. Gelukkig kan Shobha zich heel goed redden in dit soort situaties, ik was woedend. Na een lange trip, bleek dat het meisje wat we zochten, Lana, was overgeplaatst, maar niemand wilde zeggen waarheen. Een tehuis vol geheimen…zo voelde het. En dan ben ik dankbaar met Koni. Ook shobha bleef vaak herhalen hoe goed wij het hebben.

Dat steeds meer mensen weten van ons bestaan, blijkt aan de velen aanmeldingen die wij krijgen. Helaas moeten we bijna iedereen verwijzen naar een andere plek. Triest, want je weet dat Koni eigenlijk de beste plek is.

Er is afgelopen week ook een nieuw meisje bij ons op de groep: ze is slecht horend en het nichtje van onze lerares. Ze heeft sinds een jaar gehoorapparaatjes, maar ze heeft nog geen therapie gehad. Ze wordt in december 3, dus nog echt een kleintje. Maar met een sterke wil en ‘luistert’ naar niemand. In het ziekenhuis is de ouders niet verteld dat er geen verbetering op zal treden mbt het gehoor van hun dochter. De ouders hebben dan ook de hoop (en geloven dit ook) dat het meisje straks volledig zal horen..

Er is nu een logopediste bij ons aan het werk en een ergotherapeut, fijn om met een team samen te werken en te brainstormen over wat mogelijk is voor de kinderen.

Liefs uit Koni,
Maart

Ps Malou, gefeliciteerd lieverd!
pss zusje heel veel plezier in Barcelona
psss Broer en Yvet, hoop dat alles goed gaat met Betty Blue en T