Japthi

Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zo ver, precies 5 jaar in India. Ongelooflijk en wie had dat ooit gedacht. Ik zat vanochtend te denken of ik met jullie een kleine zelf reflectie zou delen, maar ik denk dat ik dat in de afgelopen 5 jaar genoeg heb gedaan. Velen van jullie volgen mij al vanaf het begin en ik heb het idee dat ik ook iedereen ken die dit leest, maar het mooie is, dat ik nog steeds van mensen een berichtje krijg, die het blok lezen, en die ik nog nooit heb ontmoet, bijzonder.
Eigenlijk zijn deze 5 jaar zo voorbij gegaan. Tuurlijk waren er tijden dat ik het bijna niet meer zag zitten, vooral vorig jaar was een moeilijk jaar, maar het is en was het allemaal waard. Ik voel mij zo ‘blessed’ dat ik ben uitgekozen om dit werk te mogen doen. Het heeft mij zoveel meer gebracht dan ik ooit had durven dromen. En de kinderen, ach die leven zo in het Hier en Nu. En zijn, sinds we zijn verhuisd, gelukkiger dan ooit.
Wel heeft er een grote verschuiving plaats gevonden. Ik denk dat het grootste verschil is dat sinds we zijn verhuisd, wij niet meer bezig zijn met overleven. Koni, het nieuwe tehuis, is nu, zeker na, de aanleg van de store-room, de speelplaats en de extra afdek voor de regen, zo goed als perfect. En waar wij, nu als Stichting, voor moeten zorgen, is dat dit niveau van welzijn, behouden blijft. We krijgen heel veel bezoek van Indiase mensen, die stuk voor stuk versteld staan van de hygiëne en ‘de schone’ en blije kinderen, vooral dat laatste laat een diepe indruk bij de mensen achter en sommige zijn zelfs emotioneel als ze weggaan. Maar helaas komen de donaties vanuit India nog maar moeilijk op gang, maar wie weet..
Voor mij zal dit waarschijnlijk het laatste jaar worden, ik ben langzaam bezig met een stukje afstand nemen en dat is niet altijd even makkelijk. Ik ben zo gehecht aan de routine, maar vooral aan de liefde en vrolijkheid die de kinderen met zich meebrengen. Maar ik voel dat het goed is. Shobha en Chetana en de nieuwe lerares krijgen steeds meer verantwoordelijkheden en dingen worden voor hun steeds duidelijker. Het blijft natuurlijk een andere cultuur en zij zullen sommige dingen altijd anders doen dan bv wij dat zouden doen, maar de liefde en zorg staan ook bij hen voorop.
Gister kwam nog een nieuw jongetje. Ik ben benieuwd hoe hij het gaan doen. In de laatste maanden zijn: Vino, Aby en nu Nanda erbij gekomen en allemaal onder de 7, erg leuk dus. En wat mooi is om te zien, is dat alle kinderen, vooral Kishor, zich ontfermen over deze kleine jongens.
Kortom, na 5 jaar kan ik zeggen dat we heel wat hebben bereikt, met name dankzij steun van uit Nederland, dank jullie wel.
Donderdag krijgen we weer bezoek van Jan, Ad en Emmie, ik ben heel benieuwd, zij zijn vorig jaar ook geweest rond deze tijd, maar toen was Koni nog een puinzooi!
Liefs Maartje