Japthi

Dat Rome niet in een dag is gebouwd wist ik wel, maar nu begrijp ik pas echt wat die gezegde inhoudt! Elke week bedenk ik wel iets nieuws voor Koni en denk ik achteraf, nou ja wat stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Thja..ik kan niet alles, en Shobha en Chetanna ondergaan alles en kijken blij toe als ik weer iets nieuws introduceer.
We zijn nu toch maar begonnen met een picto bord voor de kinderen, het koste mij serieus alleen al 4 volle dagen om alles te knippen en te plakken en nu de rest nog; een bord, het ophangen, het op plakken en het introduceren aan de kids, maar voor dat laatste heb ik minstens 2 maanden nodig! (een picto systeem is een systeem voor de kinderen om beter te kunnen communiceren, met beeld).
En de kleintjes hebben elk hun eigen matje gekregen met hun ’eigen werkbakje’ en leren nu elk 5 tot 10 minuutjes achter elkaar te werken, makkelijker gezegd dan gedaan, want de kleintjes hebben een concentratie boog van max 2 minuten! Maar we komen er wel. Overal en nergens pik ik dingen van op, of lees ik weer iets, wat ik kan verwerken in mijn ‘eigen’ schooltje Koni. De grap is dat het eigenlijk voor de kinderen niet uitmaakt wat we doen, ze genieten van elk moment dat ze aandacht krijgen en ze doen het liefst 10 keer hetzelfde met evenveel plezier. Maar bij de oudere kinderen zie je echt verbetering en sommige vinden leren echt leuk, al blijven ze de dublo het leukst vinden van allemaal, daar mogen ze dan mee spelen als beloning aan het einde van de dag.

Deze week een journaliste uit Duitsland op bezoek en morgen komt Tessie, een vrijwilligster voor 2 maanden, erg fijn. Want alleen red ik het niet.

Ik was vorige week op een congres in Panjim. Ik ben blij dat ik ben gegaan. Al heb ik geen steentje kunnen bijdragen en voelde ik me soms niet helemaal op mijn gemak tussen al de professors die precies wisten hoe het zat in India (22 landen waren aanwezig). Helaas was het beeld dat ze schetste voor mij niet gebaseerd op het werkelijke India. Als ik niet had geweten hoe het hier werkelijk aan toe ging, zou ik na het congres hebben gedacht dat India het beste land voor inclusion voor gehandicapte kinderen, op normale scholen zou zijn. Helaas weet ik, dat op de gouvernement schools hier, maar de helft van de leerlingen normaal les krijgt, kinderen met een andere kleur, uit een andere kaste, worden achter gesteld en worden soms zelf mishandeld door de leraren. De slimme kinderen krijgen een plekje naast de leraar de andere moeten hun plek delen met soms 82 kinderen per klas. Goed en dan hebben ze het over inclusion van gehandicapte kinderen op normale scholen. Toch sta ik achter de organisatie die het congres organiseerde: ADAPT, in 40 jaar hebben ze ongelooflijk veel bereikt en er is een lichtje in de duisternis voor gehandicapte kinderen in India aangestoken..(naar schatting is 9 % van de populatie in India gehandicapt).

Kishor gaat helaas weer iets minder, hij heeft veel pijn, ik denk door de beknelling van zijn ruggenmerg, waar helaas weinig aan is te doen. Chitra en Gowri mogen dit weekend weer met mij mee naar Mangalore om inkopen te doen voor Koni. We gaan er een leuk weekend van maken. De groep is intens hecht en de band lijkt alleen maar sterker te worden.
Vino de kleinste van het stel, brengt een hoop te weeg, nog even en dan mag hij naar de Montessori school in de buurt, het zal hem goed doen. Hij is ongelooflijk aanhankelijk en ik kan geen stap verzetten of hij staat naast me. Het afscheid is elke dag heel moeilijk, het zal wel bij de ontwikkelingsfase horen waarin hij nu is. Hij brabbelt er op los en ik hoop dat er binnenkort wat woordjes komen.
Vidhya, de oudste en de wijste van het stel, studeert harder dan ook om in juni naar de 8 STD te gaan, mooi om te zien en wat is ze trots..

Dit keer geen foto’s komen de volgende keer.

Liefs Maart