Japthi

 Dingen gaan hier anders… Afgelopen week, toen ik net terug was, kregen we de familie van een jongetje van 11 op bezoek. Het jongetje had polio gehad en was verlamd aan beide benen. Zijn moeder was net in de waterput gesprongen en vader was vertrokken naar Mumbai. De jongen was bij zijn familie niet meer te houden en of we een plek voor hem wisten..Ik probeer aan Shobha uit te leggen, dat er wellicht eerst met de jongen gepraat moest worden voordat ze hem uit huis plaatsen, want het is nog al wat als je moeder zelfmoord pleegt en je vader ervan door gaat. Gelukkig begreep ze dit en is ze dit ook gaan samen met zijn familie. Het gaat beter met de jongen.

De vakantie met Nicole lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar wat was het fijn! Wandelen in de Himalaya met uitzicht op de Mount Everest, geen douche, wel een kommetje met water, ijskoud maar prachtig. Wat hou ik toch van wandelen. En dan Calcutta, wat een bijzondere, overweldigende stad. De armoede vind je overal op straat, tussen de prachtige oude Engelse gebouwen door. Wat een verschil met hier in Karnataka. Hier is er ook veel armoede, maar niet zo aan de oppervlakte als in Calcutta.Waar ik het meest van schrok waren de velen oude mensen op straat. Er moet nog veel gebeuren en wat is India toch diverse en groot.

En dan in ons kleine dorpje Koni.Ik blijf herhalen hoe gelukkig we zijn in Koni, de kinderen zie je groeien en genieten. En de nieuwe rolstoelen zijn er!! Wat een verademing, vooral voor Reeshma, die nu niet meer hoeft te kruipen (haar hele knieen waren beschadigd)en voor Kishor, die nu weer mee kan wandelen (en veilig kan bewegen), Divia, die eindelijk rechtop kan zitten en Vino, die overal mee naar toe kan, dank! Er moeten nog wel veel andere dingen gebeuren en de lijst wordt steeds langer, maar dat komt straks. Eerst zorgen dat de rest goed loopt. In de 2 weken dat ik er niet was hebben Shobha en Chetana het dagschema overgenomen; heel mooi, er wordt nu elke ochtend een gebed in het Sanskriet opgezegd en de kinderen krijgen elke dag een verhaaltje in het Kannada, een verhaaltje met een moraal, die ik soms wel moet bijstellen, want stenen gooien naar apen is natuurlijk geen goed voorbeeld; thja andere cultuur . En dan de kinderen, ze lijken elkaar allemaal af te wisselen, gaat het met ene weer beter (Kishor), gaat het met de andere juist minder goed. Rakshita is helaas ook gediagnostiseerd met epilepsie en zit aan de medicijnen. Een fantastische dokter, die helaas maar weinig in Kundapur te vinden is, heeft ook gezien dat Rakshita het syndroom van Turner heeft (dit gaat gepaard met hart en nier problemen en ook haar groeiachterstand hoort daarbij). Volgende week moeten we naar Manipal om een korset aan te meten, want ze groeit helemaal scheef, dit alles heeft haar behoorlijk geraakt en ze is erg emotioneel. En dan kleine Vino (vorige maand erbij gekomen, 6 jr), het is zo’n mooi jongetje, echt de kleine Boeddha. Maar wat een triest verhaal. We hebben hem ook laten testen en hij heeft een aandoening aan zijn schildklier. Zijn ouders hebben hem ooit wel eens laten testen en de artsen adviseerde toen Vino een maand lang te laten opnemen, maar daar hadden ze natuurlijk het geld niet voor. Toen heeft het ziekenhuis ze gewoon laten gaan. Had men hem toen medicijnen gegeven, was Vino een normale jongen geweest. Nu is hij doof, heeft hij een groei_ en geestelijke achterstand, die hij nooit meer kan inhalen. Gehandicapt voor het leven. Ook hij gaat volgende week mee naar Manipal en dan krijgt hij een gehoortest en een gehoorapparaat. Hopelijk is het nog niet te laat om hem te leren spreken, althans een beetje. En de aanmeldingen van kinderen stromen binnen, volgende week zijn we waasrchijnlijk met 17, maar daar blijft het dan ook even bij. Want ik kom nu al bijna elke dag tijd te kort om elk kind even veel aandacht te geven en dat verdienen ze wel. Gister 17 cadeautjes in gepakt en we steken elke dag een kaarsje aan en luisteren naar kerstliedjes, elke dag mag één kind iets uit de zak met cadeautjes t/m kerst. En morgen komt mijn moeder voor 3 weken en is er dan ook fijn met kerst. Het is alweer bijna 2 jaar geleden dat ik echt thuis was. Eigenlijk te lang, maar goed, ik weet waarom ik hier ben en waarvoor ik het doe, elke dag weer, als ik die gezichtjes van de kinderen zie.

Mijn visum als het goed is weer verlengt voor 1 jaar, dus waarschijnlijk kom ik dec . 2013 echt naar huis! Maar zover is het nog lang niet.

Lieve mensen, geniet van deze maand. Nog een paar mooie foto’s van de kinderen gemaakt door Karlien en Serra. En van Darjeeling en Calcutta gemaakt door Niek.

Liefs Maart

Ps Leerlingen van het VLC: waanzinnig wat jullie weer hebben bereikt voor de kinderen!!! Dank jullie wel, ik ben echt heel trots op jullie. Jullie hebben je zo ingezet voor de kinderen, ik zou willen dat jullie eens een kijkje konden nemen. Kom straks, als jullie afgestudeerd zijn, maar een keer langs in India! José en Gerard ook bedankt. En natuurlijk Claudette en mam.

Pss Pap, bedankt weer, je weet wel waarvoor en ik verwacht je weer hier in februari!

Psss Broer en Yvet, prachtig filmpje heb het nu kunnen zien.

Pssss Jannek, Loeke en Carlien tot heel snel! Psssss Meneer Ouwehand, dank voor uw bijzondere gift