Na een heerlijke maand, weer een berichtje naar huis. Wat een mooi begin van het jaar, eerst een maand mijn moeder hier en daarna een vriendin uit Nederland; Saskia. Het voelde weer even zoals thuis in Amsterdam; fijn werken, sportten en daarna lekker samen eten. Heel fijn om dat weer even te mogen voelen. Ook hebben we hele goeie vrijwilligers. Tom, onze klusjesman die al 4 jaar een paar keer per jaar bij ons terug komt, Becky een jong meisje uit Engeland en Patricia, een logopediste uit Nederland.

Er was een hele fijne samenwerking tussen Saskia, Patricia en mij en dat brengt zoveel rust met zich mee. Saskia gaat maandag weer naar huis en Patricia blijft gelukkig nog een maand. Ik zal de samenwerking gaan missen en Saskia ook.

Met de kinderen in Koni gaat het goed. Ik vind het zo bijzonder om te zien, dat het nieuwe jongetje Sujay, zo mooi wordt opgenomen in de groep. Hij is nu een paar maanden bij ons en gaat ineens met stappen vooruit. Hij is 10 jaar, komt een gezin, waar de ouders eigenlijk niets met hem hebben gedaan. Hij werd nog gevoerd en aangekleed door zijn moeder. Ze houden van hem, maar hij werd in niets gestimuleerd. Bij ons mag hij alles ervaren, leren en ontdekken en het wordt zo’n mooi jongetje. Daar kan ik echt zo van genieten.

Afgelopen maand hadden we ook weer een nieuwe aanmelding van een kindje. Het jongetje was 6 jaar, geboren met een cerebrale parese. Bij de in-teek vroeg ik aan de vader wat het kindje al kon; niets, was zijn antwoord. Later kwamen ze langs met het kindje. Zijn lichaam was zo klein, hij kon met moeite zitten, maar reageerde wel op muziek en glimlachte af en toe naar ons. Wat een mooi kindje. Maar om bij ons in Koni te blijven, veel te kwetsbaar en te moeilijk voor de helpervrouwen. We boden de ouders aan dat het kindje, wel naar school kon komen, maar slapen was te moeilijk. De ouders woonde namelijk maar 10 km verderop. Maar dat wilde ze niet…Na wat gesprekken, bleek dat de ouders het kindje niet meer wilde hebben, of een van ons hem niet wilde adopteren. We hebben het kindje nooit meer gezien.

Ik kom er steeds meer achter dat je als gast in India, want dat ben ik tenslotte, je moet blijven aanpassen. Zelfs na al die jaren, merk ik dat ik het soms lastig vind om mijn Nederlandse visie naast mij neer te leggen. Maar ik leer er elke keer weer van; je kan in een land als India, je alleen maar aanpassen en meegaan met de stroom, zo voorkom je weerstand en onbegrip. Het vraagt soms heel veel van mij, maar ik probeer het elke keer weer te zien, als een uitdaging; Loslaten Maart, zeg ik dan.

Vanavond gaan we met alle vrijwilligers en Shobha naar de Hugging Amma in Udupi. We zullen niet de enige zijn . Waarschijnlijk zijn er zo’n 10.000 mensen die ook een omhelzing van Amma willen hebben…we gaan het meemaken!

En dan Kenia..Het visum is binnen. En vandaag over 2 weken zit ik in het vliegtuig. Ik ga er met een open blik naar toe en kijk en voel of ik iets kan doen. Het voelt goed om te denken dat ik vrij ben, geen verplichtingen heb.

Volgende bericht waarschijnlijk uit Mombasa!

Liefs Maart

Onze gegevens:
Stichting Japthi Mijdrecht
Postulaat 20
3641 NE Mijdrecht
IBAN nummer:
NL76 RABO 0148 119530
BIC code:
BIC RABONL2U
ANBI nummer 820078207