Japthi

Dag lieve mensen,
Na eerst een maand samen te hebben door gebracht met mijn moeder en de laatste maand met Carlijn is het even stil in Kundapur. Je mist eigenlijk heel weinig als je lang niet in Nederland bent geweest (3 jaar achter elkaar), maar als je dan weer wat vaker terug gaat en weer meer contact hebt, is het soms toch wel weer even anders hier. Het was heerlijk om Carlijn naast mij te hebben en het is fijn om dingen te delen met de mensen die je lief hebt. Wat ik eigenlijk na al die jaren het meeste mis is wezenlijk contact, de echte gespreken. Door Carlijn haar kennis op diversiteit binnen culturen, kreeg ik de kans India ook anders te zien. Carlijn heeft het vaak over de ‘wij’ cultuur die in India zo aanwezig is, terwijl wij in Nederland veel meer leven met een ‘ik’ cultuur. Beide zullen voor en nadelen hebben, maar het is een groot verschil. Ook zie ik steeds meer dat veel mensen (zeker van de wat hogere kaste) leven voor de buitenwereld en minder bezig zijn met het innerlijke, al lijkt het soms anders, aangezien men zo bezig is met het geloof. Kortom, ik leer en zie steeds meer van India, soms mooie dingen, maar soms ook dingen waarvan ik schrik.
We hebben een heerlijke maand gehad in Koni. We hadden 2 fantastische vrijwilligers, beide met veel ervaring in de zorg, die als afscheid ons een trampoline cadeau hebben gegeven. Een prachtig cadeau en heel goed voor de kinderen, vooral omdat veel van de kinderen een slechte motoriek hebben; de kinderen springen erop los (en dat in die bloedhitte).

De kleintjes gaan allemaal goed en ik heb het idee dat onze structuur en dag indeling zijn vruchten afwerpt. De kinderen spelen echt met elkaar en er wordt goed ( in onze kindertaal; met handen en voeten en soms een woordje) gecommuniceerd, wat vroeger nog niet mogelijk was. Waaraan ik ook merk dat de kinderen echt vooruit gaan is omdat ze veel ondeugender zijn geworden. Ze ondernemen van alles zelf, gaan alleen op pad en worden allemaal kleine individuutjes die je geen moment alleen kan laten.
Op dit moment hebben bezoek uit Nederland van een pedagoog die een aantal van de kinderen zal gaan testen. Ik ben benieuwd.
Vino gaat in juni hopelijk naar een nieuwe school, deels gefinancierd door een van onze boardmembers, deels door ons. Het is een lagere school in Kundapur en hopelijk wordt hij aangenomen; ik ga volgende week praten met het hoofd van de school. Vidhya heeft afgelopen vrijdag in Udupi, na een jaar lang hard studeren, eindexamen gedaan. Ze slaagt gelukkig altijd, aangezien gehandicapten kinderen niet kunnen zakken. Dit zal haar zelf vertrouwen goed doen. Morgen weer een examen.
Voor de rest is het hier nog nooit zo warm geweest, voor ons dus wel even afzien en de echte zomer is nog niet eens begonnen!
Veel liefs,
Maartje