Japthi

maartje, 28 juni 2012
India Kundapura Railway Station 29°

Dag lieve mensen,
Vanuit het ziekenhuis weer een berichtje naar jullie. Elke keer als ik hier weer een week heb gelegen met een van de kinderen, denk ik: nooit meer! Wat kan je toch ongelooflijk worden getest in dit land. En juist op een plek waar je zou denken dat mensen echt om elkaar geven.
Op maandagochtend werden Divya en ik verwacht in het ziekenhuis, dinsdag zou ze onder narcose gaan, zodat ze eindelijk behandeld kon worden aan het gebit. Al haar tandjes en kiezen zijn ontstoken en de meeste moeten operatief verwijderd worden. Maar het mocht niet baten, de operatie werd gecanceld, omdat ze het te risicovol vonden om haar onder narcose te brengen. Aangezien Divya zoveel last heeft van epilepsie en ze echt geholpen moet worden aan haar gebit, raadde de artsen mij hier aan haar verder te onderzoeken.. nou dat heb ik geweten!

Het grappige is dat ik dit stukje hierboven gisteravond heb geschreven. En ik had nog veel meer geschreven, maar ik ga jullie dat besparen en mezelf ook: negativiteit trekt negativeit aan, denk ik dan maar. En zo gaat het in dit land, als je werkelijk denkt dat je het helemaal hebt gehad, gebeurd er toch weer iets waardoor je al het slechte vergeet. Nee, ik ben echt geen heilige dat ik dit nu zo opschrijf, want ik heb bijna met hele ziekenhuis ruzie gemaakt (ik stel te vragen en weet te veel, volgens hun). Maar gelukkig heb ik vandaag eindelijk gesproken met een hele goede arts, (die ook bij ons in Koni is geweest), het hoofd van de neurologie afdeling en hij nam alle tijd voor mij en Divya. Hij zei heel eerlijk dat hij nooit vrolijk wordt als hij mijn kinderen ziet, omdat het zulke heftige gevallen zijn (de vorige keer was het Kishor). Divya is er nog erger aan toe dan ik dacht, de linkerkant van haar hersenen is volledig verdwenen, er was niets op de MRI te zien. En dit is allemaal het gevolg van de status epilepticus, die zij 4 jr geleden in Japthi had. Toen hebben we alles geprobeerd om een dokter erbij te halen, maar niemand kwam en uiteindelijk is Divya daar aan onder doorgegaan. Goed het is niet anders en we hebben gedaan wat we kunnen. Ze krijgt nog meer medicijnen en hopelijk verminderen die de epileptische aanvallen en kan ze over maand als nog geholpen worden aan haar tanden. We mogen bijna naar huis, na 4 vermoeiende dagen. Maar het meest vermoeiende vind ik nog wel, dat ik die ene dag van 4 jaar geleden telkens heb moeten herhalen.

Dan goed nieuws: Vidhya heeft maandag voor het eerst van haar leven haar verjaardag gevierd, ze werd 23. De hele week was ze zenuwachtig en van ons heeft een prachtig nieuw out fit gekregen, zie de foto’s!

Met de rest van de kinderen alles goed!

De foto’s dit keer van Claudia.

Liefs Maart